Asma Dallarının (Filizlerin) Tellere Bağlanması

Asma sarılıcı bir bitkidir. Sarılmasını da sülükleri vasıtasıyla yapar ve sülükleriyle tutunarak dikey olarak büyüyebilirler. Ancak, bunun için tutunacakları (sarılacakları) bir desteğe ihtiyaç duyarlar. Bu, en doğal haliyle, eskiden olduğu şekliyle ağaçlar olabilir ve ağaçlara sarılarak en uç noktalara kadar çıkabilir ve buralarda üzüm salkımları oluşturabilirler. Ancak bu durum bakımı ve kontrolü çok zorlaştırdığı için bazı terbiye sistemleri uygulanarak asmaların gelişmesi kontrol altına alınmış, böylelikle de modern bağcılığa geçilmiştir.

Günümüz modern bağcılığında tel ve destekler kullanılarak oluşturulan terbiye sistemlerinin uygulaması yaygınlaşmıştır. Böylelikle hem bakım ve kontrol işleri kolaylaşmış hem de verim ve kalitede artış sağlanmıştır. Bu sistemlerde tellerin yerden belli bir yükseklikte durmasını sağlayan destekler (ahşap, beton veya demir malzemeden olabilir) ve teller vardır. Asmanın kolları teller üzerine yerleştirillir ve buradan çıkan dallar daha üstteki tellere tutunurlar. Asma bunu sülükleri vasıtasıyla kendisi yapabilir, eğer çıkan sülük tel hizasında değil ve asma tele kendisi tutunamamışsa bir bağlama malzemesiyle onu tele bağlamak gerekir.

Yukarıdaki genç asma dalı (henüz daha filiz) sülüğü vasıtasıyla tele tutunmuş durumda. Tele tutunduğu sülüğün hemen yanında ise geçen yıllardan kalmış kuru sülük parçaları görülmekte.

Asma dalları kendi hallerine bırakıldıklarında sülükleriyle tellere tutunabilirler, ama bazen de tutunamazlar. Ya da zamanında tutunamazlar, bu arada esecek sert rüzgarlar (tam da bugünlerde olduğu gibi) dalların kırılmasına sebep olabilir. Gelişigüzel yönlerde karmaşık bir şekilde büyümeleri de iyi değildir. Tellerin arasında değil de, dışında büyüyen bir dal ise zaten hiç bir yere tutunamayacak ve zamanla salkımların ağırlığıyla aşağıya sarkacaktır. Bütün bunların önüne geçmek için, dallar tellerin arasına alınarak tele bağlanırlar.